Κείνα τα λίγα

Ένα ρυάκι δάκρυα, "πάντα άξια", μου λέγαν όλοι.

Μα εγώ φοβόμουν, κι αναρωτιόμουν πώς σε μια πόλη

άγνωστη, αλλόκοτη, και φαντασμένη

θα επιζούσα ευτυχισμένη.

Ποιο είναι τ' όνομα κείνου του δρόμου,

το μονοπάτι κείνου του χρόνου,

τη νοσταλγία μου που ξυπνούν;

Ποιο ψηλοτάβανο παλιό μου σπίτι,

τώρα πια ερείπιο που αλλού ανήκει,

κάνει τα μέσα μου να σπαρταρούν;

Για ποιο παράθυρο, για ποιο μπαλκόνι

που με ξυπνούσε γλυκά τ' αηδόνι

υγρά τα μάτια αναπολούν;

Κείνα τα λίγα, τ' απλά όνειρά μου

πάντα κοντά μου, με συντροφεύουν,

με νανουρίζουν, με ταξιδεύουν.

Κείνα τα λίγα, τα ταπεινά,

είν' τα πιο όμορφα, τα πιο γλυκά.

Κείνα τα λίγα, τ' αγαπημένα,

τα αφημένα, τα ξεχασμένα. -