Η ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΜΟΥ

Ζεστή η μυρωδιά της πασχαλιάς στα περπατήματα τα ονειρικά.

Γεμίζει τον αέρα με ζωή,

πλουτίζει την ημέρα με χαρά.

Ξυπνά το πάθος, τον ερωτισμό,

σου γαργαλά τα χείλη, το λαιμό.

Ξυπνά και των αισθήσεων την ορμή, γλυκιά ευφορία σ' όλο το κορμί.

Λευκά και μωβ τα άνθη της, μικρά, ευαίσθητα μπουκέτα, τρυφερά.

Μα κάτω από την όψη τη λεπτή

κρύβουν μια περηφάνια κι αντοχή.

Όσο και να τις δέρνει η σκοτεινιά,

το κρύο, και η βαρυχειμωνιά,

την άνοιξη μηνούν κάθε χρονιά

με τη ζωντάνια, τη μοσχοβολιά.

Είχα στον κήπο μου μια πασχαλιά, τη φρόντιζα με χάδια και φιλιά.

Στις ρίζες τις θαμένα ήταν βαθειά της σκέψης μου τα μύρια μυστικά.

Μα σαν τα πήρε όλα ο χωρισμός, την άφησα εκεί, πικρος καημός.

Κάποια στιγμή θα την επισκεφτώ, τα νέα μυστικά μου να της πω,

κι από τα μωβ τα άνθη, τα μικρά, να νιώσω μια στερνή παρηγοριά. -