ΣΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΗ ΔΙΝΗ

Ξύπνησα ένα πρωί κι αντί γι' ανατολή είδα τη δύση.

Ηπια γλυκό καφέ κι η πίκρα του τη γλώσσα είχε ποτίσει.

Αγνάντευα το φως και μου φερε ένα ρίγος ξυλιασμένο.

Κι αντί φρέσκο ψωμί το βρήκα όλο στεγνό και μουχλιασμένο.

Άραγε τι να ήτανε που κανε το κορμί μου να σκιρτήσει;

Ποιός μυστικός, ανείπωτος καημός τα είχε όλα αναποδογυρίσει;

Γιατι η καρδιά αντιδρά μ' ακρότητες κι αισθήσεις μπερδεμένες;

Ποια δύναμη ταρακουνά του νου μας τις αλήθειες τις μπλεγμένες;

Οι μέρες είναι δύσκολες και οι καιροί τα σωθικά φορτίζουν.

Βλέπουμε τις εικόνες τους κι αδύναμα τα μέσα μας σαστίζουν.

Η φύση μας η ευγενική δεν περιμένει ν' αντικρύσει βια,

πείνα, εμπάθεια, προσβολή, φόνο, μιζέρια, και αδικία.

Τα μέσα μας αλλάζουνε γιατί από μόνα τους ζητάν γαλήνη.

Τα θέλω μας εκτίθενται μπρος του καιρού τη μαυρισμένη δίνη.

Οι σκέψεις μας κομπιάζουνε και ψάχνουν συνεχώς για απαντήσεις.

Τα αισθήματα κουράζονται κι αναζητούν σκληρές και ακραίες λύσεις.

Μπρος του καιρού την αναμαλλιασμένη δίνη, το χάος του κυκλώνα,

νιώθω τη λαμπερή αυγή, νυχτιά, την ανθισμένη άνοιξη, χειμώνα.

Νιώθω το αύριο σήμερα, το τώρα μακρινό και περασμένο,

κι η αγάπη κρύβεται σε μια γωνιά, αίσθημα ασθενικό και ξεχασμένο. -