ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΕΙΑΣ

Της ξενιτειάς η θάλασσα σε πάει και σε φέρνει

μια στης πατρίδας τα νερά και μια στ' αλαργινά.

Είναι διπλός ο πόνος της, τη νοσταλγία σέρνει

στις δυο πλευρές του ωκεανού, κομμάτια η καρδιά.

Της ξενιτειάς τα χώματα με τη φθορά του χρόνου

δικά σου είναι πατήματα, δική σου μυρωδιά.

Γίνονται ένα κομμάτι σου στο μερτικό του πόνου,

σκιρτά γι' αυτά το βλέμμα σου στην κάθε τους γωνιά.

Τα πατρικά τα χώματα δεν έχουν σωτηρία

από των αναμνήσεων το συνεχή καημό.

Η θύμηση είναι ζωντανή σ' όλη σου την πορεία,

πάντα κρατάς τα μέρη σου στο στήθος φυλαχτό.

Γι' αυτό σε κόβει η ξενιτειά στα δυο και σε παιδεύει,

τη νοσταλγία γεύεσαι απ' όπου κι αν περνάς.

Στο ένα μέρος βρίσκεσαι, τ' άλλο η ψυχή γυρεύει,

για την εκεί πατρίδα σου πάντα καρδιοχτυπάς,

μα τελικά πάντα ποθείς στο σπίτι σου να πας. -