ΜΑΤΙΑ

Καθρέφτες που λάμπουν στου ήλιου τα χέρια,

εκφράζουν το δέος, μιλούν τη μιζέρια.

Σταλάζουν τον πόνο, αδειάζουν τη θλίψη,

προβάλουν πολλά που η ψυχή θε να κρὐψει.

Κι αν δε με ρωτούνε, κι αν δε μου φωνάζουν,

αυτό που ποθούνε με πάθος κραυγάζουν.

Στεγνά σαν το χώμα στης ζέστης το κάμα,

υγρά σαν τα χόρτα στης μπόρας το κλάμα.

Γελούν και ρουφάνε την κάθε εικόνα,

αλλάζει αποχρώσεις το έντονο χρὠμα.

Προδίδουν το ψέμα, ζητούν την αλήθεια,

στου οίκτου το βλέμμα ξυπνά η βοήθεια.

Σωπαίνουν τα χείλη, μιλούνε τα μάτια,

και στάζουν της βρύσης τα δάκρυα κανάτια.

Τα βλέφαρα κλείνουν, προσμένουν το βράδυ,

γλυκά ν' απολαύσουν του ύπνου το χάδι. -