ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΟ ΜΝΗΜΑ

Ένα καράβι φωτίζει το θαλασσένιο δρόμο.

Πιο κει ο φάρος με πίστη ακολουθεί το χρόνο.

Του φεγγαριού το ασήμι τον ουρανό μαγεύει.

Στην κουπαστή μια κοπέλα το σούρουπο χαζεύει.

Τα μακριά της μαλλιά σαν του έβενου το χρώμα.

Σπάνια κι απλή ομορφιά σα ζουμπούλι το χειμώνα.

Το άρωμά της σκορπά στου καλοκαιριού τ' αγέρι.

Με μια της λέξη βαστά την καρδιά σου στο 'να χέρι.

Τι να ζητά μες το φως του νυχτερινού τοπίου;

Τι κυνηγά στα φτερά του μοναχικού της βίου;

Για ποιο μυστήριο σκοπό η ψυχή της την παιδεύει;

Τι να 'ναι αυτό που δειλά με τα μάτια της χαϊδεύει;

Ξάφνου ο τρόμος φωλιάζει στου νου μου το λημέρι.

Νιώθω τι ψάχνει να βρει με του δειλινού τ' αστερι.

Μ' ένα πουλί συντροφιά θα χαθεί πάνω στο κύμα.

Της θάλασσας τα νερά θα ποτίζουνε το μνήμα. -