ΠΕΤΡΕΣ

Πέτρες ξακουσμένες κι ολοζώντανες,

μάρτυρες στη βροχή, στο κάμα, και στ' αγιάζι,

πόσες φορές επάνω σας ξεσπάσαμε

στων μύριων συμφορών τον πόνο, το μαράζι.

Η γη όλη πατά πάνω στην πλάτη σας,

ακούραστες, αμίλητες, παρατημένες.

Στο χώμα δίνετε όλη την αγάπη σας,

για τους ανθρώπους άψυχες και ξεχασμένες.

Ο ήλιος λάμπει πάνω στο χρυσάφι σας,

και σας ξεπλένουν της βροχής οι άγριες μπόρες.

Τ' αλώνια και οι δρόμοι το παλάτι σας,

όπου αργά και ανιαρά κυλούν οι ώρες.

Κάθε διαβάτη ο στεναγμός και η ανάσα του,

παιχνίδι των μικρών, παλιό, απαγορευμένο.

Του αγρότη κάθισμα δροσιάς στην κάψα του,

και των καλλιτεχνών κομμάτι τιμημένο.

Πέτρες απαράλλαχτες κι αθάνατες,

της ιστορίας η τιμή, η πίστη, το καμάρι.

Οι ψυχές σας στέκουν απαράβατες

της αντοχής κρατώντας αναμένο το λυχνάρι. -